Ze wzgórza pod Krakowem
Boże pszczoły
Jeśli porównać ojczyznę do ula, to pszczołami robotnicami są nie politycy, lecz społecznicy troszczący się o ludzi skrzywdzonych i potrzebujących pomocy
W ubiegłym tygodniu Kraków pożegnał dwie osoby, do których określenie „Boże pszczoły” pasuje idealnie. Pierwszą z nich była Barbara Niemiec ps. „Marysia”, doktor polonistyki i nauczyciel akademicki, a zarazem legenda małopolskiej Solidarności. Poznałem ją w stanie wojennym w Duszpasterstwie Ludzi Pracy w Nowej Hucie-Mistrzejowicach. Była członkiem tajnej komisji związkowej na Uniwersytecie Jagiellońskim, a zarazem wykładowcą Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego oraz redaktorem i kolporterem „bibuły”.
W latach 90. była też wiceprzewodniczącą Regionu Małopolska i redaktorem prasy związkowej. Kariery politycznej nie zrobiła, ale ideałom Solidarności była wierna do końca. Jednoznacznie opowiedziała się za lustracją, współtworząc małopolską grupę „Ujawnić Prawdę” i badając akta enerdowskiej Stasi, za co spotykały ją przykrości. Była przy tym osobą bardzo religijną, skromną i nadzwyczaj uczynną. Nie założyła rodziny, ale jej rodziną była parafia na krakowskim Osiedlu Oficerskim, której służyła, jak tylko mogła. Znana była z tego, że ustawicznie modliła się za księży. Nic więc dziwnego, że tak wielu przybyło na jej pogrzeb.
Drugą z „Bożych pszczół” była Irena Łazarska, też doktor, tyle że chemii. Była żoną Eustachego, krewnego abp. Józefa Teodorowicza ze Lwowa. Gdy wybuchł stan wojenny, wraz z grupą koleżanek ze środowisk akademickich zgłosiła się do pomocy represjonowanym robotnikom. Powstał wówczas samorzutnie Arcybiskupi Komitet Pomocy Uwięzionym i Internowanym, któremu ks. kard. Franciszek Macharski udzielił gościny w kurii krakowskiej. Przez ręce Ireny przechodziły setki spraw, z pozoru bardzo prozaicznych, ale dla rodzin osób represjonowanych i wyrzucanych z pracy bardzo ważnych. Będąc z natury osobą pogodną i życzliwą, pełną empatii, stawała się dla swoich podopiecznych wręcz rodzoną siostrą. Aktywności społecznej nie zaniechała po 1989 r., angażując się w prace komitetów obywatelskich.
Wspominając obie szlachetne Panie, nie mogę oprzeć się pewnej refleksji. Jeśli porównać ojczyznę do ula, to pszczołami robotnicami są przede wszystkim społecznicy, troszczący się o ludzi skrzywdzonych i potrzebujących pomocy. Warto o tym pamiętać, zwłaszcza obecnie, gdy w mediach lansowani są celebryci, ludzie próżni, często wręcz bezmyślni. No cóż, w każdym ulu są też trutnie, ale nasza uwaga nie im się należy.
Tadeusz Isakowicz-Zaleski
