SZTUKA KŁAMANIA

Wrzutka

SZTUKA KŁAMANIA

Kłamstwo ma wprawdzie krótkie nogi, ale niedostatek ten nadrabia bezczelnością i ruchliwością. Teoretyk (i praktyk) gatunku, doktor Joseph Goebbels, twierdził, że kłamstwo wielokrotnie powtarzane w końcu staje się prawdą. Nie sądzę, aby do końca w to wierzył. Kłamstwo totalne wymaga bowiem jednej rzeczy. Monopolu informacyjnego. Można wcisnąć ludziom każdy kit pod warunkiem, że przekazywane informacje nie będą możliwe do sprawdzenia. Ideał mógł udać się w Związku Radzieckim, gdzie blokada informacyjna była szczelna, a wspierał ją paniczny lęk przed represjami i genetyczna uległość wobec władzy.

Wciskanie kłamstwa udaje się najlepiej wówczas, gdy fałsz jest ukryty w zawiesinie prawd i półprawd, nadto jeśli odpowiednio trafia w oczekiwania odbiorcy. Trudno wmówić głodnemu, że jest syty, ale już wskazać sprawcę głodu przychodzi dużo łatwiej, jeśli będzie to ktoś z gruntu niesympatyczny – obszarnik, imperialista, Żyd. Idealną pożywką dla kłamstwa są własne kompleksy, fobie, iluzje i chore żądze. I ta skłonność do postrzegania świata emocjonalnie dotyczy również naszego społeczeństwa. We wszystkich sondażach sprzed dwóch dekad większość elektoratu WIERZYŁA, że konus, pół magister Kwaśniewski jest postawniejszy od doktora Krzaklewskiego i ma od niego wyższe wykształcenie. Gdyby społeczeństwo w swoich wyborach kierowało się wyłącznie chłodną logiką, Tusk miałby poparcie ledwie paru procent. Wmawianie, że PiS jest proputinowski, zniszczył gospodarkę i nie liczy się w świecie, winno wywoływać jedynie pusty śmiech, a tymczasem blisko połowa społeczeństwa gotowa jest dawać temu wiarę i argumentowanie, że nie mieliśmy nigdy lepszej pozycji w świecie, to rzucanie grochem o ścianę.

Nawet przygwożdżenie kłamstwa niewiele daje, wyznawcy bowiem wiedzą swoje. Jedynym sposobem jest przygwożdżenie kłamiącego. A na to wypadnie pewnie trochę poczekać. Na Wschodzie do zwycięstwa Ukrainy, a u nas przynajmniej do wyborów.